रावी!

पुण्यात गेल्या महिन्याच्या शेवटी एक नवी मैत्रीण मिळाली. रात्रीच्या एका कौटुंबिक कार्यक्रमात तिची ओळख झाली. ती बसली होती तिच्या आई-बाबांबरोबर गप्पा मारत. थोडंसं बाजूलाच खुर्चीवर मी होतो. पण ती काही माझ्याकडं ढुंकूनही बघत नव्हती. बाबा, तिची एक मैत्रीण, अधूनमधून येणारी-जाणारी आई यातच ती मग्न होती. तिचे हावभाव, गप्पांना देत असलेला ती प्रतिसाद सारंच फार आकर्षक होतं. ती जे काही बोलत होती, त्यापेक्षा तिचा चेहराच जास्त बोलत होता. म्हणूनच आखडूपणा सोडून तिची ओळख करून घेतली. ओळख म्हणजे काय, तर तिच्याशी थेट बोलायला सुरुवातच केली.

तिचं नाव रावी. वय असेल तीन-चार वर्षांच्या दरम्यान. त्यामुळंच कार्यक्रमात तिला रस नव्हता. ती आपली बाबांकडून गोष्ट ऐकत होती. ती ऐकता ऐकता प्रश्न विचारत होती, काही प्रतिक्रिया देत होती. हे सगळं मोठ्यानं, `अरे बाबाSS` अशी साद घालत. तिची व्यक्त होण्याची पद्धत वयाच्या मानाने फार विलक्षण होती. ते चित्रच लोभसवाणं होतं. असं असलं, तरी एक नक्की! आपण हिंदी सिनेमात बघतो तसं ते लाडावलेलं किंवा `ओव्हरस्मार्ट` लेकरू नव्हतं. एकदम निरागस!!

मग जेवायची पंगत बसली. एव्हाना रावी कंटाळली होती. पण तेव्हाच माझ्या हातात कॅमेरा आला. या नव्या मैत्रिणीची आठवण म्हणून काही `क्लिक` केल्या. त्यात मला आधी दिसलेली रावी कुठंच आली नाही. ती झोपाळली होती तेव्हा, आणि भूकही लागली होती तिला. तरीही तिसऱ्या छायाचित्रात तिची थोडी झलक दिसतेच आहे.

रावीला मैत्रीण म्हटलंय खरं, पण आमची पुन्हा भेट कधी होणार ते नक्की नाही. होईल तेव्हा मी तिला आठवणारही नाही. बाकी सगळं जाऊ देत... निरागसपणे अभिव्यक्त होण्याची वृत्ती कायम राहो, एवढ्याच रावीला तिच्या थोड्या काळच्या मित्राकडून शुभेच्छा.