नको आता आढेवेढे, ताई तुम्ही याच गडे!

आदरणीय, प्रातःस्मरणीय आणि नित्य आमंत्रणीय 

प्रियांका नेहरू-गांधी-वद्रा, अर्थात ताईंच्या सेवेशी, 

काँग्रेसचा चार आण्यांचाच सभासद असलेल्या तळागाळातल्या कार्यकर्त्याचा साष्टांग दंडवत! (आता देशाच्या राजकारणात काँग्रेसचा वाटा चार आण्यांचाच राहिलेला नाही, हे वेगळं!) बरं वाटतं म्हणून दंडवत लिहिलं. प्रसंग आलाय बाका, काय करील दिग्विजयकाका! लोटांगण घातलं तरी कमीच, अशी स्थिती सांप्रत काळी ओढवलीय. म्हणजे आपणच ओढवून घेतलीय.

खरं तर तुम्हाला ‘दीदी’च म्हणणार होतो. पण मग तुम्हाला आम्ही ‘मां, माटी, मानुष’वाले वाटायचो. ‘वंगभंग’ऐवजी भ्रुकुटीभंग व्हायचा! ‘अम्मा’ म्हणावंही वाटलं मनात. लगेच लक्षात आलं की, तो (अखिल भारतीय अण्णा) द्राविडी प्राणायम होईल. आणि सलमान खुर्शीदसाहेबांना ‘म्याडम म्हणजे राष्ट्रमाता’ असं जाहीर करून टाकलंय ना! तो ‘सोनियाचा दिनु’ जंता अजून विसरलेली नाही. (म्हणून तर हे दिवस आले नशिबी.)

पत्रास कारण... एक काय लय आहेत. (आपल्या पार्टीला लयच सापडत नाही, हे त्यातलं महत्त्वाचं.) कम्युनिस्ट रशियन अस्वलाच्या अंगावरच्या केसाएवढी! अगदी आजचीच कमीत कमी पाच. आसामपासून केरळपर्यंत. मधल्या पुद्दुचेरीला वळसा घालून.

फटाक्यांचा दणकाय, धुराचा खकाणाय. ‘मूँह मीठा’ करण्यासाठी खोकी भरभरून लाडू आणताहेत मंडळी. (नंतर थेट ‘खोकी’च दिली जातात.) हार-गुच्छ दिले जाताहेत. गुलाल उधळला जातोय. टीव्ही.च्या पडद्यावर हे सगळं ‘लाइव्ह’ बघताना मेल्याहून मेल्यासारखं झालंय, ताई.

यातलं काहीच आमच्या नशिबात नाही. ‘यून यून येनार कोन, कांग्रेसशिवाय हायेच कोन!’ असं ओरडत फटाक्याच्या धुरात नाचता येत नाही. तो अश्रुधूर वाटतोय. अख्खा लाडू सोडाच; बुंदीची कळी पण नाही वाट्याला. हाराचं जाऊ द्या, फूलही नको; त्याची पाकळी? ती पण सध्या येत नाही वाट्याला. गुलाल विसरलो, कपाळी बुक्का आलाय!

‘11, अशोक रोड’वर लखलखाट. आणि ‘24, अकबर रोड’वर शुकशुकाट. पूर्ण अंधार. तिकडं दिवाळी आणि इकडं होळी? ‘ऐ दुनिया बता हमने बिगाड़ा है क्या तेरा, घर-घर में दिवाली है, मेरे घर में अंधेरा...’

...ही सगळी परिस्थिती बदललीच पाहिजे, ताई. आज-आत्ता-ताबडतोब!

डिग्गीराजा काल हैदराबादी बिर्याणी खाऊन काय बोलले वाचलं ना तुम्ही आज पेपरात? तुम्हाला सक्रिय राजकारणात यायचं आवतण दिलंय त्यांनी. आमच्यासारख्या लाखोंच्या पोटातलं आणलं त्यांनी ओठांवर.

‘पीके’नी तर तुम्हाला मागंच सल्ला दिलाय. पी. के. कोण? अहो, प्रशांतकुमार. दोन वर्षांपूर्वी 36 इंची छाती 56 इंचांपर्यंत फुगविण्यात त्यांचाच ‘हवे’चा वाटा होता. राहुलभय्यांनी दोन राज्यांची जबाबदारी त्यांच्यावरच टाकलीय. ‘मैं तो आया हूँ यूपी, पंजाब लुटने...’ असं गाणंय त्यांचं. त्यांनी सांगितलंय, अमेठी-रायबरेली सोडा आणि देशभर फिरा. प्रचार करा.

ताई, तुम्ही अगदी ‘अम्मां’सारख्या दिसता. ‘अम्मा’ म्हणजे ओरिजनल. इंदिरा नेहरू-गांधी. त्यांच्यासारखंच तुमचं धारदार नाक. बॉबकट केलेल्या केसांच्या बटा तशाच. थोड्या त्या ‘आँधी’मधल्या सुचित्रा सेनसारख्या पांढऱ्या करून घ्या. जे नाही ते आहे, असं दाखवणं म्हणजे राजकारण हो. 

ताई, तुम्ही याच. ‘24, अकबर रोड’वर रोषणाई करण्यासाठी. ‘7, रेसकोर्स रोड’कडे आगेकूच करण्यासाठी. 

ताई, संकोच सोडा आता. रॉबर्टभौजींना सांगा आणि राजकारणाच्या ‘जनपथा’वर या! 

पक्ष जिंकला तर तुमच्यामुळे आणि हरला तर आमच्यामुळे. वर्षानुवर्षाचं सूत्र ठरलेलंय हे. चिंता ती सोडी, राजकारणी घ्यावी उडी. 

उशीर तर खूप झालाय. पण तरीही हरकत नाही. काँग्रेसयुक्त राजकारण चालू ठेवायचं असेल, तर तुम्हीच पाहिजे. ‘काँग्रेसधर्म राहिला काही तो तुम्हां कारणे।’ अशी नोंद नव्या इतिहासात होऊन जाऊ द्या! म्हणून तरी तुम्ही या.

गांधी-नेहरू घराण्याच्या

सज्ज सदा स्वागता

असाच एक कार्यकर्ता! 

.... 
(पूर्वप्रसिद्धी - दैनिक सकाळ, 20 मे 2016)